Applaus

Het is deze maand borstkankermaand. In deze maand staat men extra stil bij de vrouwen (en mannen) die borstkanker hebben (gehad).

Voor mij voelt deze maand alsof ik nog een keer extra met mijn neus op de feiten word geduwd dat er borstkankercellen in mijn long zitten. Begrijp me niet verkeerd .. het is goed dat er aandacht aan wordt besteed. Maar  …. er is ook een maar. Want het hele jaar door krijgen mensen (borst)kanker, het hele jaar door wordt het leven van mensen opgeschrikt door de uitslag dat er kanker bij hen is geconstateerd, het hele jaar door komen mensen in een achtbaan terecht. Het hele jaar door ……

Daarom vind ik de onderstaande tekst van William Koevoets, die hij op 20 september 2017 publiceerde zo treffend en passend. Vandaar dat ik deze tekst ook graag in dit blog onder de aandacht breng. Dank je wel William voor deze mooie woorden.

“Vanavond in Amsterdam bij zijn ambtswoning een applaus voor Eberhard van de Laan. Wat een prachtig initiatief voor een prachtige man die op een zeer waardige manier als bekende Nederlander die nare kanker weer eens een gezicht heeft gegeven.

Graag zou ik iedereen echter op willen roepen om niet alleen voor Eberhard een applaus te laten klinken, maar ook voor al die andere patiënten, die net als hij te horen hebben gekregen “Wij kunnen helaas niets meer voor u doen, niet meer dan deze laatste tijd zo menswaardig en kwalitief zo goed mogelijk te laten zijn”. Ook al deze niet bekende Nederlanders verdienen dit applaus.

Daarnaast mag het applaus ook klinken voor zijn gezin, zijn vrouw en jonge kinderen die helaas zonder hem verder zullen moeten. Ook wil ik vragen om te applaudiseren voor al die andere onbekende Nederlanders die zonder hun geliefde(n) verder moeten. Ook zij verdienen dit applaus. Vergeet hen niet.

Nog een applaus mag er van mij klinken voor al die patiënten en hun geliefden die weten dat ze niet meer beter worden, maar waarbij de ziekte chronisch lijkt te zijn. Zij leven continu voor hun gevoel in geleende tijd en elke controle opnieuw is het weer spannend om te horen of ze nog tijd bij mogen lenen of nu toch niet meer. Geef ook hen een daverend applaus.

En als laatste wil ik iedereen vragen om te applaudiseren voor al die mensen die wel te horen hebben gekregen “U bent schoon. We hebben de kanker weg gekregen.” Ook voor diegenen waarbij dit mogelijk al 5 of 10 jaar geleden is, of mogelijk al langer. Ook zij worden niet losgelaten door de kanker, zij hebben ook levenslang met kanker omdat bij elke controle er toch weer de angst is van “Wat als???”

Voor iedereen die vanavond gaat applaudiseren, of je dit nu in Amsterdam gaat doen of gewoon thuis op de bank. Denk ook even aan al deze mensen die het net als Eberhard en zijn familie dit applaus hard nodig EN verdiend hebben.

Ben je het hiermee eens dat wil ik je vragen dit te delen, te knippen en te plakken, doe er mee wat je wilt, maar verspreid het!

Dank namens een oncologieverpleegkundige die dagelijks deze mensen mee maakt, mag verzorgen en verplegen en mag bijstaan in hun leven.

– William Koevoets –

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *