Na een bericht op Facebook waar een kennis schreef dat er bij haar borstkanker geconstateerd was en vroeg hoe anderen hiermee om zijn gegaan, realiseerde ik me dat ik al heel lang geen blog meer had geschreven. En ik voelde dat ik dat nu toch weer ‘moest’ doen, maar dat ik dat ook heel moeilijk en confronterend vond. Waarom? Het antwoord daarop lees je verderop.
Eergisteren (4 februari) was het Wereldkankerdag.
Een dag waarop er wereldwijd aandacht gevraagd wordt voor de impact die deze ziekte heeft.
Dit jaar stond men in Nederland stil bij ‘verder leven met kanker’.
Op de website van kanker.nl staat: “Want of je nu zelf patiënt bent of iemand om wie je geeft: de gevolgen van kanker op je leven zijn niet te onderschatten.”
Op de website van het KWF: “De ziekte verandert niet alleen het leven van de patiënt, maar heeft ook invloed op dat van diens partner, familie, collega’s en vrienden… Kortom, kanker raakt ons allemaal. Jou dus ook.”
En de impact van kanker is groot. Daar kan ik over meepraten.
Ik ben elke maand in het UMC Utrecht voor mijn maandelijkse controle en gesprek met mijn oncologe. En elke keer is dat weer spannend. En het werd de laatste tijd weer steeds spannender, want ik heb het laatste half jaar tijd 3 personen verloren aan kanker.
Een van deze personen was mijn stoere en moedige broer. Hij kreeg afgelopen oktober de diagnose maagkanker met uitzaaiingen in de lever. Moedig als hij was ging hij de behandeling met chemo en immunotherapie aan. Helaas zonder resultaat. Drie maanden na de diagnose is hij op vrijdag 12 januari helaas overleden.
Het thema van deze Wereldkankerdag is voor mij dus heel dubbel. Want ik leef verder met kanker, maar mijn broer niet meer. En dat is een heel hard gelag.
En niet alleen voor mij, maar ook voor mijn schoonzus, mijn nichtjes, mijn ouders (die al een zeer hoge leeftijd hebben bereikt), mijn zus en alle andere familieleden en vrienden van hem. Het is niet te bevatten dat hij er niet meer is.
Dit blog is dus eigenlijk ook een hommage aan hem.
Op Facebook schreef ik bij deze foto’s van hem en mij: “Was het nog maar toen”.
En wat hield hij van muziek en speciaal van Queen.
https://www.youtube.com/watch?v=fJ9rUzIMcZQ
Dag stoere en moedige broer ♥
Mooi hoor Lucie
Ja je broer was erg moedig, en hij heeft inderdaad van het leven (en alles er in wat hij liefhad )afscheid moeten nemen. Veel te jong en te vroeg. Deze ziekte houdt zich niet aan leeftijd gebonden. Niet velen overleven het op lange termijn.
Maar ook als je het wel overleeft, hoe ziet je leven er dan uit?
Want niets is meer hetzelfde, er is geen vanzelfsprekendheid meer. Voor mij gold dat ik ook lang moest revalideren om de symptomen van de behandeling uit mijn lichaam en systeem moest krijgen.
En ook hoe vind je nog plezier?
Gelukkig weten jij en ik, hoe we dit weer hebben gevonden?