Wereldkankerdag en de geboorte van een nieuw blog

Morgen is het Wereldkankerdag.

Wereldkankerdag (4 februari) is door de Union for International Cancer Control (UICC) uitgeroepen tot internationale bewustwordingsdag waarop mensen in de hele wereld stilstaan bij kanker. Deze dag is officieel gemarkeerd om het bewustzijn rondom kanker te vergroten en om preventie, detectie en behandelingen aan te moedigen, maar ook om het belang van een goede kwaliteit van leven voor mensen met kanker te onderstrepen. De UICC is de internationale organisatie voor kankerbestrijding, waarbij meer dan 800 lid-organisaties zijn aangesloten.

Omdat ik het belangrijk vind dat er niet op één speciale dag wordt stilgestaan bij kanker, wil ik regelmatig mijn ervaringen als ervaringsdeskundige delen op dit nieuws(blog). Ik hoop dat ik door het delen van mijn ervaringen anderen, naast De Bestralingskalender, tot steun kan zijn en kan inspireren verder te kijken dan het ‘reguliere’.

Vandaag mijn eerste blog!

 

Afgelopen jaar (mei 2016) schreef ik aan mijn Biodanzacollega’s het volgende:

Lieve allemaal,

Wat is het soms lastig om met het leven mee te dansen. Als je denkt dat je het ritme te pakken hebt, kom je opeens in een heel ander ritme terecht.

Dit heb ik de laatste weken voor de derde keer aan den lijve ondervonden.

  • In 2004 raakte ik burn-out en niet zo maar een beetje. Ik moest echt een grote pas op de plaats maken.
  • In 2011 werd er bij mij borstkanker geconstateerd. Mijn wereld stortte op dat moment in. Gelukkig kreeg ik toen de beste uitslag denkbaar in die situatie: de tumor was tam, werd in zijn geheel verwijderd en de lymfeklieren waren schoon. Het ‘enige’ wat nodig was, waren 33 preventieve bestralingen en mijn jaarlijkse controles vijf jaar lang.

Omdat de jaarlijkse mammografie me zoveel pijn deed, wilde ik dat dit jaar niet meer. Gelukkig ging mijn arts hiermee akkoord en kon ik al begin maart terecht voor een MRI (normaal was mijn controle in april).

Op 8 maart kreeg ik de uitslag. De MRI zag er prima uit, alleen had men per toeval wat vocht bij mijn rechter long gezien. Of ik verkouden of ziek was geweest, was de vraag. En ja .. dat was ik. Eind januari had ik het flink te pakken gehad. Dus .. werd er een longfoto gemaakt. Daarop bleek het vocht ook te zien, maar was de reactie … we maken nog een foto in mei en dan is het vocht waarschijnlijk gewoon weg.

Maar helaas …. Het liep allemaal anders. Ik was al sinds maart kortademiger, maar weet dat dus aan mijn fikse verkoudheid van eind januari. Ik merkte dat ook tijdens het dansen. Vitale dansen, met veel ritme en uitbundigheid lukten niet meer, zoals ik het gewend was. Ik kwam adem tekort. Daarop heb ik bij de huisarts aan de bel getrokken, want niemand had nog echt naar mijn longen geluisterd. Ook de huisarts kwam niet verder dan te kijken of er ontstekingen waren (nee dus) en liet nog een longfoto maken. Maar de klachten bleven. Daarom werd ik weer teruggestuurd naar mijn arts in het ziekenhuis.

En toen raakte alles in een stroomversnelling.

Om alles uit te sluiten kreeg ik een PET-scan (dit kreeg ik op vrijdag 15 april te horen). Dat weekend werd ik per dag benauwder en kortademiger. Dus heb ik op maandag aan de bel getrokken. Ten eerste omdat men niet wist wanneer ik de PET-scan zou krijgen (binnen 2 weken zei men) en omdat het slechter ging.
Binnen 1 uur had ik de afspraak voor de PET-scan voor woensdag de 20e en een belafspraak met de arts op dinsdag. Op dinsdag heeft de arts mij doorgestuurd naar de spoedeisende hulp. Daar werd ik in bijna 4 uur door de molen gehaald. Er werd vocht bij mijn longen weggehaald en de PET-scan van de volgende dag werd ge-upgrade naar een PET- en CT-scan.

Op vrijdag 22 april kreeg ik de uitslag en … die was niet goed.

Er zitten namelijk borstkankercellen in mijn rechter long. Er werd gesproken over chemo of hormoontherapie. Met dat nieuws werd ik naar huis gestuurd.

Je kunt je niet voorstellen in wat voor een achtbaan ik toen terechtkwam. Verdriet, boosheid, angst, vertwijfeling, alles kwam voorbij. Hoe was dit mogelijk na de ‘goede’ uitslag van 2011?

Kon ik wel naar het congres, kon ik nog wel blijven dansen, lesgeven, kon ik nog wel verder in het didactisch team van de school van Eindhoven? Hoe erg was het allemaal? Allemaal vragen waarop ik eind april antwoorden op heb gekregen.

Waarschijnlijk zitten de kankercellen al sinds 2011 in mijn long. Dat is dan weer een soort goed nieuws, want dan zijn ze erg rustig gebleven.

Het andere nieuws was … dit is niet te genezen. De cellen zullen nooit uit je long verdwijnen. Het label ‘ongeneeslijk ziek’ is op mijn dossier ‘geplakt’. Alleen heb ik dat label er weer van afgetrokken. Want ik wil geen label hebben en zeker niet dit label.

Ik ben nu begonnen met een hormoontherapie (eigenlijk een anti-hormoon therapie) en ga ervan uit dat die aanslaat, zodat de cellen zich rustig houden. Daarnaast heb ik besloten, net zoals in 2011, om ook complementair de dingen aan te pakken en verder te kijken dan de reguliere geneeswijze. Want ik ben ervan overtuigd dat er meer mogelijk is.

Ik word (weer) uitgedaagd de verschillende ritmes van het leven te dansen en niet in 1 ritme te blijven ‘hangen’. Ik word uitgenodigd om hulp te vragen, te zijn met wat er is en …. alleen die dingen te doen waar ik blij van word. Dit houdt niet in dat ik me geen zorgen maak, geen angsten heb en ….. Want het nieuws is heel hard aan- en binnengekomen. En ik zal nog een tijd nodig hebben om dit alles te verwerken en een plaats te geven.

En waar word ik dan onder andere blij van? Verrassing: ik word heel blij van Biodanza. Zowel het geven als het ontvangen. En verheug me des te meer op dat ik het congres kan meemaken, mijn didactische bijdrage in de school van Eindhoven kan blijven geven en dat ik nog vaak met jullie mag dansen.

Het leven is één grote ontdekkingsreis en ik blijf reizen. Ik blijf het leven dansen en vieren, zo lang als dat kan.

Liefs en een warme omhelzing,

Lucie

 

 

 

 

 

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *