Wereldkankerdag: ‘Kanker zet je leven op zijn kop. Wat heb jij nodig?’

Vandaag is het Wereldkankerdag.

Vorig jaar schreef ik rond deze tijd mijn eerste blog op deze website. Ook dit jaar wil ik aandacht schenken aan deze dag. Dit jaar is het thema in Nederland: “Kanker zet je wereld op z’n kop. Wat heb jij nodig?”

Op de website www.wereldkankerdag.nl staat: “Wanneer je met kanker wordt geconfronteerd, staat je wereld op z’n kop. De ziekte en de behandeling daarvan hebben niet alleen een enorme impact op het lichaam, maar zijn voor veel mensen ook emotioneel en sociaal zeer ingrijpend.”

En dat kan ik alleen maar onderschrijven.

Als je te horen krijgt dat er kanker bij je is geconstateerd, staat je leven even helemaal stil. Het lijkt wel of de grond onder je voeten wordt weggeslagen. Je kunt niet meer logisch denken en er schieten allerlei (rare) gedachten door je hoofd. Je leven komt als een film voorbij. In ieder geval was dat zo bij mij.

Toen ik dit (na 5 jaar goede uitslagen) voor de tweede keer te horen kreeg, sloeg dat nieuws in als een bom. Ik was totaal uit het veld geslagen, wist niet meer hoe ik het had. Ik was een soort van verlamd, in shock.

Wat heb je dan nodig?

Een goede vraag, want wat heb je dan nodig als je in deze situatie beland?

Voor mij was dat de afgelopen twee jaar in eerste instantie de focus op hoe ik mezelf lichamelijk weer stabiel krijg. Zoals in andere blogs al beschreven, ging dat ook over keuzes. De keuze om naast de reguliere geneeskunde ook naar de alternatieve, de complementaire geneeskunde te kijken. En … zoals het er op dit moment uitziet, heeft dat zijn positieve werking gehad. Want .. mijn tumormarker is op dit moment laag en stabiel. Maar … de angst blijft.

Daarnaast zijn ook begrip, vertrouwen en reflectie erg belangrijk.
Het vertrouwen hebben dat het goed met me gaat en blijft gaan, al voelt dat vaak niet zo. De angst komt op regelmatig en onverwacht om de hoek kijken. En bij elk pijntje, hoestje of iets anders dan anders in mijn lijf, schrik ik en moet ik diep doorademen en mezelf met liefde toespreken.

Afbeelding: Buddha Doodles door Molly Hahn

Maar ook begrip. Begrip van de mensen om me heen. Begrip dat mijn leven op zijn kop staat. Begrip voor het feit dat de dingen anders gaan dan gehoopt. Begrip voor het feit dat je je soms echt rot voelt. Niet alleen lichamelijk, maar ook emotioneel.

Ik vind het echter ook nog steeds confronterend als mensen vragen hoe het nu met me gaat. Aan de ene kant is het fijn dat men belangstelling heeft, begrip toont en aan de andere kant wil ik ook een zo’n normaal mogelijk leven leiden. Een leven zonder elke keer geconfronteerd te worden, al is dat lastig alleen al omdat ik elke dag pilletje neem en diverse supplementen. Een lastige spagaat.

Het roer moet om, was wat ik in 2011 tegen de verpleegkundige zei toen ik op de operatie lag te wachten en in 2016 zei ik mijn zus, die mee was voor de uitslag, .. nu ga ik alleen nog maar dingen doen die ik leuk vind.
Dus … genieten van het leven, leuke dingen doen met vrienden/vriendinnen, maar ook tijd voor reflectie.

Ik heb het gevoel dat ik op dit moment in een soort tussenfase zit, waarin vele vragen naar boven komen, zoals: Wat wil ik dan? Wat wil met mijn leven? Wat wil ik nog doen? Wat maakt me blij? Waar krijg ik energie van, wat kost heel veel energie? Een uitnodiging om daar goed naar te kijken en te voelen wat voor mij belangrijk is.

Dus ja … kanker zet je leven op z’n kop en het is tegelijkertijd een uitnodiging om als je op je kop staat om op andere manieren naar de dingen te kijken.

Een hele uitdaging!

 

 

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *